Muñoz Molina: "Un escritor no es mejor porque tenga más premios,
he sido muy afortunado"
he sido muy afortunado"
"Los Príncipes de Asturias me parecen
excelentes personas en una posición imposible"
excelentes personas en una posición imposible"
Desde 1998, con Francisco Ayala,
no ganaba el premio un español
no ganaba el premio un español
El escritor jienense se impone a John Banville,
Murakami o Luis Goytisolo
Murakami o Luis Goytisolo
Aos once e doce anos Antonio Muñoz Molina (Úbeda,
1956) lía con paixón a Julio Verne. O capitán Nemo envelenaba os seus sonos. Esa paixón inextinguible
pola lectura deu paso a unha non menos depurada vocación de escritor. Corenta
anos despois, ao flamante Premio Príncipe de Asturias das Letras non o abandonou
o amor pola literatura. É un prosista recoñecido que acumula honras e
recoñecementos. O xurado que hoxe o distinguiu ve na súa persoa o intelectual
comprometido co seu tempo, a un escritor que soubo narrar con "hondura e brillantez" episodios cruciais do mundo
contemporáneo, así como acontecementos persoais.
Salvo unha ou dúas cousas que non di, o que máis lle gusta a Muñoz Molina é escribir. Con poucos anos, fantasiaba con ser un Robinson no Pacífico ou un Tom Sawyer sucando o Misisipi. Quixo ser un xornalista pero viu que a Facultade de Ciencias da Información de Madrid, ese horrible mamotreto de formigón que se ergue na Cidade Universitaria, era unha fraude. Quixo ser axitador político, un dramaturgo sartriano que exhortase á acción, pero atenazáballe o medo. Así que se dedicou á literatura, unha actividade que satisfacía a súa inclinación á preguiza. Paradoxalmente, Muñoz Molina converteuse nun traballador infatigable das letras, cunha grosa bibliografía que se interna sobre todo na novela, sen prexuízo dalgunha incursión no terreo do ensaio. Da súa pluma saíron, dende 'Beatus Ille', a súa primeira novela, a 'O inverno en Lisboa', pasando por 'O xinete polaco', co que se adxudicou o Premio Planeta en 1991; 'Plenilunio' ou 'A noite dos tempos'.
(Ler o artigo completo en El Correo)
Salvo unha ou dúas cousas que non di, o que máis lle gusta a Muñoz Molina é escribir. Con poucos anos, fantasiaba con ser un Robinson no Pacífico ou un Tom Sawyer sucando o Misisipi. Quixo ser un xornalista pero viu que a Facultade de Ciencias da Información de Madrid, ese horrible mamotreto de formigón que se ergue na Cidade Universitaria, era unha fraude. Quixo ser axitador político, un dramaturgo sartriano que exhortase á acción, pero atenazáballe o medo. Así que se dedicou á literatura, unha actividade que satisfacía a súa inclinación á preguiza. Paradoxalmente, Muñoz Molina converteuse nun traballador infatigable das letras, cunha grosa bibliografía que se interna sobre todo na novela, sen prexuízo dalgunha incursión no terreo do ensaio. Da súa pluma saíron, dende 'Beatus Ille', a súa primeira novela, a 'O inverno en Lisboa', pasando por 'O xinete polaco', co que se adxudicou o Premio Planeta en 1991; 'Plenilunio' ou 'A noite dos tempos'.
(Ler o artigo completo en El Correo)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Agradecemos as vosas aportacións sempre que sexan respetuosas. Os amantes da cultura, da información e da lectura non poden ser doutro xeito.
Grazas