En outubro de 1959 o español Severo José Gerardo Ochoa de Albornoz (Luarca, Asturias, 24-09-1905 – Madrid, 01-11-1993) recibiu no seu laboratorio a telegrama máis esperado polos científicos máis punteiros, o que a Academia de Ciencias sueca envioulle para comunicarlle que fora galardoado co premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina dese ano. Tras celebralo cos seus colaboradores foise enseguida á súa casa. Encantáballe conducir, e adoitaba ir moi rápido, pero naquela ocasión ía pisando o acelerador máis da conta… ata que un policía indicoulle que se parase. Un pódese imaxinar a escena a partir das innumerables veces que mostran semellante situación en películas e series estadounidenses, co policía achegándose lentamente, vixiante, mentres se quita as luvas, ata colocarse xunto ao portelo do infractor. O diálogo que se produciu, tras pedirlle a documentación pertinente, foi máis ou menos así:
Sabe vostede a que velocidade ía? —Ía moi rápido, seguramente, pero teño unha boa escusa. —E cal é, se pode saberse? —É que me acaban de conceder o premio Nobel de Medicina e tiña présa por chegar a casa e contarllo á miña muller. —Que lle deron o premio Nobel de Medicina? E por que?
A explicación de Ochoa debeu ser tan convincente que o policía lle deixou marchar, exhortándolle a que moderase a velocidade.
En esencia, o premio recoñecía a transcendencia do seu achado máis relevante ata o momento, que a encima polinucleótido fosforilasa era capaz de sintetizar no laboratorio unha molécula esencial de todos os seres vivos, o ácido ribonucleico (ARN), soado nos últimos anos por ser o protagonista das vacinas máis innovadoras e utilizadas contra a Covid-19. Para moitos científicos, o premio serve de colofón a unha brillante traxectoria e apenas realizan novas achegas de interese. Para Ochoa, en cambio, foi un acicate para seguir producindo ciencia de alto nivel e por iso lembramos a súa figura no aniversario do seu pasamento.
Seguir lendo no Consello de Seguridade Nuclear.
Ningún comentario :
Publicar un comentario